Anders gaan kijken
Je werken hebben een bijzondere verhouding met de ruimte: ze rusten direct op de grond, zonder sokkel, en leunen tegen de muur of zelfs tegen een radiator. Wat wil je daarmee bereiken?
“In M toon ik mijn tapijten rug aan rug op grote draagstructuren. Het is de eerste keer dat ik in zo’n grote museumzaal exposeer – tot nu toe was mijn werk vooral te zien in kleinere projectruimtes en galeries. Meestal ga ik dan op zoek naar de marges van de ruimte: hoe verhoudt mijn werk zich tot details als een stopcontact, een radiator... Voor mij is dat een manier om de status van het werk te relativeren, om het van zijn spreekwoordelijke sokkel te halen. In een grotere ruimte vind ik dat minder vanzelfsprekend, maar ook nu ga ik die details opzoeken en kijken of ik rare hoeken in de ruimte kan gebruiken.”
“Je vergeleek mijn werk daarnet met stillevens. Daar is wel iets van aan: het lijkt soms in scène gezet, en het verwijst ook naar het dagelijks leven. Alleen: het zijn wel stillevens in 3D. De toeschouwer kan dichterbij komen, een stapje terugzetten, eromheen lopen... Die beweging is belangrijk, ze voegt betekenis toe. Zeker in mijn latere werk – de oudere werken zijn iets statischer.”
Je speelt wel vaker met de spanning tussen 2D en 3D.
“Eigenlijk zie ik al mijn werk als 3D. Neem nu die breitekeningen: daar zit diepte in, er lopen lijnen over en onder elkaar door... Je beleeft die tekeningen ook anders als je ze vanuit een andere hoek bekijkt.”
“Ik maak ook dust pieces, stofwerken zeg maar. Het stof is afkomstig van materialen als MDF – geperste houtvezels. Die behandel ik met een schuurmachine, en de stofdeeltjes richt ik via de machine naar een muur. Door statische elektriciteit blijven ze tegen die wand kleven, en met behulp van sjablonen creëer ik er patronen en geometrische vormen mee. Zo’n tekening lijkt vlak, maar voor mij is dat een 3D-werk. Een stofdeeltje heeft drie dimensies – het is de kleinst mogelijke vorm van het materiaal waarmee ik werk, in dit geval dus MDF. En tegelijk roept zo’n werk een ander werk op dat ik niet gemaakt heb, maar wel had kunnen maken. ’t Is als het ware de schaduw van dat niet-bestaande werk – een poëtisch idee.”
“Nu, ik vertrek altijd vanuit het materiaal, het maakproces, mijn lichaam ook – niet vanuit een theorie of een concept. Vandaar misschien dat ik moeilijk onder woorden kan brengen waar mijn werk precies over gaat: als ik er vlot over kon spreken, zou ik waarschijnlijk ander soort werk maken (lacht).”
“Mijn werk is vaak arbeidsintensief. Ik besteed niet snel iets uit, en als ik het doe, heb ik er soms minder affiniteit mee. Het lichamelijke is een belangrijk aspect in mijn werk. Ik heb verschillende werken gemaakt die bestaan uit dikke bundels touwen met veel lussen en knopen. Die touwen zijn heel zwaar, je moet er echt aan sleuren om er beweging in te krijgen. Ik vind het interessant om na te gaan hoe mijn lichaam bijdraagt tot de totstandkoming van een werk, en wat het materiaal zelf doet of mij laat doen. Dat maakt mijn werk ook sensitief.”
Wat mogen bezoekers van je tentoonstelling verwachten? Is er een bepaalde ervaring die je ze zou willen meegeven?
“Als ze uit de tentoonstelling naar buiten stappen, hoop ik dat ze meer aandacht krijgen voor ogenschijnlijk onbetekenende details, voor terugkerende patronen, voor het idee dat een ruimte verandert naargelang de manier waarop je je erin beweegt. Dat ze een beetje anders gaan kijken.”
